ΔΕΙΤΕ...
Home / ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ / Για τη Μητέρα στο σούπερ μάρκετ και το κοριτσάκι της…

Για τη Μητέρα στο σούπερ μάρκετ και το κοριτσάκι της…

«Για ένα παιδί που πεινάει, δεν υπάρχει σαφής απάντηση.»

Πας, λοιπόν, με το καλάθι σου στο ταμείο. Μπροστά σου είναι αυτή η Κυρία με το κοριτσάκι της, 2 – 3 ετών, που είχες παρατηρήσει να τρέχει γελώντας, νωρίτερα, στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ.

Χαζεύεις και περιμένεις τη σειρά σου, μέχρι που αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει: Η ταμίας έχει “χτυπήσει” τα πράγματα και ο λογαριασμός της Κυρίας έχει φτάσει, περίπου, τα 13 ευρώ, όταν Εκείνη αρχίζει να βγάζει κάποια προϊόντα από τη σακούλα. Έχει ήδη αφήσει στο ταμείο 3 προϊόντα απαραίτητα σε κάθε νοικοκυριό, αλλά στη σακούλα παραμένουν κάποια γλυκίσματα που έχει πάρει για την κόρη της, ή για τα παιδιά της.

Βάζει και βγάζει προϊόντα και μαζί με αυτά και ένα από τα γλυκίσματα. Πληρώνει. Εσύ στέκεσαι ακόμη εκεί, περιμένοντας τη σειρά σου… Η σειρά σου έρχεται, όμως η Μητέρα με το κοριτσάκι είναι ακόμη εκεί, τοποθετώντας τα – λιγοστά – προϊόντα στη σακούλα. Έχεις φορτιστεί συναισθηματικά και δεν ξέρεις τι να κάνεις και που να κοιτάξεις (γιατί, ξέρετε, οι άνθρωποι συνηθίζουμε να στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού, σε “τέτοιες” καταστάσεις…).

Και τότε είναι που ακούς αυτό το πλασματάκι να ρωτά τη Μητέρα του “Μαμά, δε θα πάρουμε κάτι άλλο από φαγητό;”. Η Κυρία δεν απαντά και τότε η μικρή ξαναρωτά “Δε θα πάρουμε κάτι άλλο από φαγητό;”.

Κι εσύ στέκεσαι ακόμη εκεί. Και μέσα σε δευτερόλεπτα σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι εάν είναι σωστό να δώσεις στο κοριτσάκι την κρέμα κακάο που μόλις έχει πληρώσει. Σκέφτεσαι τι να του πεις, αν θα παρεξηγήσει η Μητέρα του, σκέφτεσαι ότι δε θέλεις να το κάνεις μπροστά στην ταμία και τη μεγάλη “ουρά” από πελάτες που έχει σχηματιστεί… Κι έτσι, μένεις άπραγη. Άπραγη… Βάζεις την κρέμα κακάο στη σακούλα και ενώ προσπαθείς να “κρατήσεις” αυτό το δάκρυ που είναι έτοιμο να κυλήσει από την πρώτη στιγμή, φεύγεις σα να μην έχει συμβεί τίποτα, μέχρι να ξεσπάσεις σε κλάματα λίγα βήματα πιο μακριά.

Γιατί; Γιατί ξέρεις πως είναι 2018 και δεν μπορείς να αντέξεις ένα παιδί να ζητά κάτι αυτονόητο: Τροφή. Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί πρέπει να κάνει αυτή τη “θυσία” – έστω και μικρή – η Μητέρα βγάζοντας από τη σακούλα προϊόντα απαραίτητα για το νοικοκυριό της και αφήνοντας το γλύκισμα για τη μικρή. Γιατί δεν μπορείς, πια, να στρέφεις το βλέμμα σου αλλού. Γιατί, ξέρεις ότι δεν πρέπει να μείνεις άπραγη, κι όμως το έκανες – και μαζί σου και όλη η υπόλοιπη “ουρά” του ταμείου. Και, κυρίως, γιατί, ενώ ξεχνάς, ενώ προσηλώνεσαι στα δικά σου και προσπαθείς να μην σκέφτεσαι πως αυτό το περιστατικό αποτελεί την πραγματικότητα χιλιάδων ανθρώπων, τώρα έγινε εδώ, μπροστά σου, και σου υπενθύμισε τι συμβαίνει όταν στρέφεις το βλέμμα σου αλλού…

Αυτό το κείμενο, λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε εκείνη τη Μητέρα που συνάντησα στο σούπερ μάρκετ, καθώς και στο κοριτσάκι της. Ιδίως σε αυτό. Σε αυτό το μικρό πλασματάκι με τα τεράστια μάτια, που σαστίζεις μπροστά του, που δεν βρίσκεις τις κατάλληλες λέξεις για να του εξηγήσεις, που δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να του απαντήσεις γιατί η Μητέρα δε θα αγοράσει άλλο φαγητό. Γιατί ούτε κι εσύ ξέρεις την απάντηση. Γιατί ούτε και η Μητέρα ξέρει την απάντηση. Γιατί, για ένα παιδί που πεινάει, δεν υπάρχει σαφής απάντηση.

ΜΕΝ