Σαν το πολυετές φυτό
που ανθεί όλο τον χρόνο,
ετσά ναι η αγάπη μου
για σένα νε και μόνο.
Κοιμήσου και ασφάλισε
σφιχτά τα βλέφαρα σου,
νεράιδες εγυρεύουνε
να κλέψουν τη ματιά σου.
Μ’ αρνήθηκες και καίγομαι
γλυκά τον κόσμο χάνω,
μ’ αρέσει στο μαρτύριο
τσ’ αγάπης να ποθανω
.Στην αγκαλιά της σκέψης μου
σ’ έχω φυλακισμένη,
κι όσο θα ζω θα σ’ αγαπώ
κι άλλη καμιά δεν μπαίνει.
Στον ίδιο δρόμο η ζωή
δεν θέλει να μας βάλει,
στενά τα περιθώρια
κι αγάπη μας μεγάλη.
Να σ’ αγαπώ δικάστηκα
χαλαλι τέτοια δίκη,
χρόνια την επερίμενα
μια τέτοια καταδίκη.
Κακό δεν είναι ν’ αγαπάς
μα ν’ αγαπάς με πάθος,
κι αν αγαπάς παράνομα
αυτό δεν είναι λάθος.
Νοιώθω να ξεκουράζομαι
απ’ της ζωής τα πάθη,
γιατί κοντά σου γνώρισα
αληθινή αγάπη.
Μα τέλος πάντων πες το μου
αν μ’ αγαπάς στ’ αλήθεια,
για ν’ αποφύγω να μπλεχτώ
σ’ άλλης αγάπης δίχτυα.
Της θάλασσας τα κύματα
μετράω ένα-ένα,
και μόνη σκέψη στο μυαλό
έχω καρδιά μου εσένα
.Ορκίστηκα στους Άγιους
πως άμα μ’ αγαπήσεις,
δεν πρόκειται αγάπη μου
ποτέ να δυστυχήσεις.
Για σένα χάνω τη ζωή
όχι πως έχει αξία,
να κάμω θέλει τη πιο μικρή
που θα μπορώ θυσία.
Τα λόγια φαίνονται φτωχά
και οι λέξεις δεν αρκούνε,
για να σου πουν τα χείλη μου
το πόσο σ’ αγαπούνε.
Εβγήκε η απόφαση
και η ποινή μου είναι,
να σ’ αγαπώ ισόβια
μελαχρινέ μου κρίνε.
Δεν θέλω να με αγαπάς
για τα χαρίσματα μου,
μόνο γιατί σου χάρισα
για πάντα την καρδιά μου.
Μέσα στην άλλη μου ζωή
που κάποτε θα ζήσω,
χάρη ζητώ από το θεό
εσένα ν’ αγαπήσω.
Αν έχει η αγάπη νόημα
ρωτούν οι πονεμένοι,
γιατί ξεχάσανε να ζουν
και μοιάζουν ποθαμένοι.
Αγάπη δίνω στις καρδιές
που ‘χουν για μένα πόνο,
τις άλλες τις περιφρονώ
και τις ξεχνώ στο χρόνο.
Γιαντα μωρέ δεν μου μιλείς
όμορφη κοπελιά μου,
και η καρδιά μου καίγεται
σαν είσαι μακριά μου.
Κάνω την σκέψη μου χαρτί
και τη καρδιά μου πένα,
και τη βουτώ στο αίμα μου
και ζωγραφίζω εσένα!
Η πρώτη μου και η στερνή
ήταν αυτή αγάπη,
γι’ αυτό και τση τα συγχωρώ
τ’ αμέτρητα τση λάθη.
Σ’ αγάπησα και δε μπορώ
να σε ξεχάσω τώρα,
μα είναι οι νύχτες δύσκολες
τσ’ αγάπης σου τη μπόρα.
Ντελάλη δε χρειάζεται
πως σ’ αγαπώ να βγάλω,
αμοναχός μου θα το πω
το άχτι μου να βγάλω.
Στο φάρο το χανιώτικο
θ’ ανεβώ να φωνάξω,
πόσο πολύ σε αγαπώ
κι ύστερα θα πετάξω.
Αχ, όμορφο λουλούδι μου,
γλυκό μου παλικάρι,
η αγάπη σου σαν σε θωρεί
να σ’ έχει για καμάρι.
Αγάπη δίδαξε ο Χριστός
και στο σταυρό επάνω,
γι’ αυτό και εγώ θα σ’ αγαπώ
μέχρι που να πεθάνω.
Σταυρό δεν έκαμα ποτέ
δόξα Θεώ δεν είπα,
μόνο όταν ήβρικα ανοιχτές
τσ’ αγκάλες σου και μπήκα.
Αγάπη δε θα κάνω μπλιό
μόνος θα μείνω πάντα,
γιατί με καταστρέψανε
τση πρώτης τα κουμάντα.
Κερά μου την αγάπη σου
δεν την καταλαβαίνω,
τη μια με βλέπεις σα Θεό
την άλλη σαν το ξένο.
Έχασα την αγάπη μου
τα μάτια και το φως μου,
σ’ αυτό το ψεύτικο ντούνια
θα ζήσω μοναχός μου.
Κατέχω το πως σε πονεί
που βρίσκεσαι μακριά μου,
ετσά πονεί αγάπη μου
και μένα η καρδιά μου.
Αγάπη πού’ ναι δυνατή
ζει και χωρίς ελπίδα,
μονάχη της φωτίζεται
σαν τη πυγολαμπίδα.
Έξω χειμώνας, παγωνιά,
βρέχει, φυσά, χιονίζει,
μα τη δική μου τη καρδιά,
η Άνοιξη στολίζει.
Πάντα θα σε’ χω μες το νου
ποτέ δεν σε ξεχνάω,
γιατί να ξέρεις κοπελιά
εσένα αγαπάω.
Σ’ αγάπησα γιατί ‘νιωσα
πώς μόνο με τα σένα,
θα ‘ναι η ζωή μου όμορφη
τα χρόνια ευτυχισμένα.
Στο στάδιο που μ’ έφερε
η αγάπη η δική σου,
κατέχει μόνο ένας Θεός
να κρίνει την ψυχή σου.
Για μιαν αγάπη τραγουδώ
να σβήσω τον καημό μου,
κι αντιλαλούνε τα βουνά
τον αναστεναγμό μου.
Χίλιες φορές το σ’ αγαπώ
την ώρα λέγε μου το,
αφού για σένα μόνο ζω
στον ψεύτη κόσμο ετούτο.
Αγάπα με γιατί και ΄γω
άλλη δουλειά δεν κάνω,
μέρα και νύχτα σ αγαπώ
όλο και παραπάνω.
Μες στης αλήθειας το κενό
ψάχνω να βρω κουράγιο,
ψάχνω την ίδια την ψυχή
μα βρίχνω ένα ναυάγιο.
Όταν σε φέρνει ο λογισμός
πολλές φορές κοντά μου,
ενώ γελώ απότομα
τρέχουν τα δάκρια μου.
Ανε σου γίνει η αγάπη μου
βάρος μες στην καρδιά σου,
να μην ντραπείς να μου το πεις
να φύγω από κοντά σου.
Λες μ’ αγαπάς κι όμως αλλού
έχεις αγάπη τάξει,
μα πως αφού ‘χεις μιαν καρδιά
μπορεί για δυο να φτάξει.
Αν αγαπήσεις κάποτε
ρωτάμε για να μάθεις,
από τα συναισθήματα
ιντα μπορείς να πάθεις.
Έβαλα την αγάπη μας
στου ντουφεκιού την κάνη,
όποιος τον άλλον αρνηθεί
θα πρέπει να πεθάνει.
Λένε πως κάνω εμπόριο
τσ’ αγάπης μου τον πόνο,
μ’ ανέ γελώ κι αν τραγουδώ
εγώ το ξέρω μόνο.
Στηρίζω την αγάπη μας
στην τύχη και σε σένα,
κι αν μ’ αρνηθείς δεν έχω πια
ελπίδα σε κανένα.
Παράνομα στην σκέψη μου
είσαι και στην καρδιά μου,
όμως δεν είναι ψόματα
πως σ΄ αγαπώ κερά μου.
Παλεύω με τον Χάροντα
σε μαρμαρένια αλώνια,
να μη μου πάρει την ψυχή
να σ’ αγαπώ αιώνια.
Μια φορά κι έναν καιρό
θαρρώ πως αγαπούσα,
κι απ’ την χαρά μου την πολύ
στο δρόμο τραγουδούσα
24crete.gr