ΔΕΙΤΕ...
Home / ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ / Μαντινάδες χωρισμού

Μαντινάδες χωρισμού

Υπάρχεις μες στην σκέψη μου
υπάρχεις στην ζωή μου,
και ώσπου να ζεις και γω θα ζω
μέσα στην θύμησή μου.

Λίγο το θέλει το μυαλό
για πάρτη σου να παίξει,
μα και τρελή θα σ ‘αγαπώ
ώσπου η καρδιά ν ´αντέξει.

Μοναδική μου συντροφιά
εγίνηκε η μορφή σου,
και πήρες και την σκέψη μου
και την κρατάς μαζί σου.

Τρέλα έκαμα που σ ´αγαπώ
μα όσο κιανε πληρώσω,
πως σ ´έβαλα μες στην καρδιά
δεν θα το μετανιώσω.

Όλου του κόσμου τα λεφτά
μπροστά μου να μου φέρουν,
για πλερωμή να σ ´αρνηθώ
δεν θα τα καταφέρουν.

Δεν θα μπορέσω στη ζωή
να σε ξελησμονήσω,
μήτε την τελευταία μου στιγμή
όπου θα ξεψυχήσω!

Δε γίνεται κι ούτε πρόκειται
στέφανα να μ ‘αλλάξεις,
γιατί σαν μπεις στην εκκλησιά
φωτιά θα μου ανάψεις.

Δεν είναι εύκολο πολύ
αγάπη μου μεγάλη,
να σ ‘αγαπώ και έτσι απλά
να γίνουμε κουμπάροι.

Σαν παντρευτώ θα το ‘θελα
να σε ‘κανα κουμπάρο,
μα όσο κιαν το σκέφτομαι
μου ‘ρχετε να σαλτάρω.

Δεν πόνεσα στο χωρισμό
και που δε μ ‘αγαπούσε,
μα πόνεσα που έφευγε
και μου χαμογελούσε.

Θα ‘ρθει καιρός που θα το πεις
με πόνο τ ‘όνομά μου,
μα δε θα βρεις παρηγοριά
χωρίς την αγκαλιά μου…

Μπιστόλι έχω με φωτιές
οκτώ και μια στην κάννη,
και θα τ ‘αδειάσω πάνω σου
ο πόνος μου να γειάνει!

Ανε με δεις καμιά φορά
με κλάμα στ ‘όνειρό σου,
κλαίω γιατί με πλήγωσε
σκληρά ο χωρισμός σου!

Χαλάλι σου η αγάπη μου
χίλιες φορές χαλάλι,
κανακιεμένε μου σεβντά
ερωτική μου ζάλη!

Έχω ένα πόνο στην καρδιά
κρυφό και μαραζώνω,
γιατί άλλη σε χαίρεται
και γω στη σκέψη λιώνω!

Αγάπη μου έτσι ξαφνικά
βρέθηκα παντρεμένη,
και με παιδί στα σπλάχνα μου
και νιώθω εδά χαμένη..

Xτυπήματα απανωτά
όνειρα γκρεμισμένα,
δεν είναι Θεέ μου δυνατόν
να γίνεται σε μένα..

Δυο χρόνια επεράσανε
μετά το θάνατό σου,
μα όπου σταθώ κιόπου βρεθώ
βλέπω το πρόσωπό σου..

Βαρέθηκα στα όνειρα
να βρίσκομαι κοντά σου,
και στην πραγματικότητα
να είμαι μακριά σου.

Φεγγάρι το παράπονο
απόψε δεν τελειώνει,
γιατί εγώ είμαι μακριά
κι αυτός αλλού ξαπλώνει!

Κι ένας φονιάς που ‘ναι ψυχρός
κι έχει ζωή στερήσει,
τον τρόπο που χωρίσαμε
να ‘κούσει θα δακρύσει!

Έστω κι απ ‘το τηλέφωνο
να ‘κούσω την φωνή σου,
κλείνω τα μάτια και θωρώ
πως βρίσκομαι μαζί σου!

Χαράζει μα στα μάτια μου
σταλάγματα το δάκρυ,
δροσοσταλίδες γίνονται
και κρέμονται στην άκρη!

Χαράζει μα στα μάτια μου
στάζει το δάκρυ ακόμα,
κιαργοσαλέβουν οι καημοί
στου δειλινού το χρώμα..

Σαν το παλιό καλό κρασί
εγίνηκε ο σέβντας σου,
εμέθυσα και δεν μπορώ
να φύγω μακριά σου!!

Δεν πολεμάτε ο σεβντάς
και μάχη δεν σηκώνει,
γιατί ‘ναι πλάνος και γλυκός
και τα θεριά μερώνει..

Όποιος μπλεχτεί με το σεβντά
άρματα πρέπει να ‘χει,
και σιδερένια την καρδιά
να νταγιαντά τα πάθη..

Με το μπαρούτι του σεβντά
άναψες την καρδιά μου,
και σα λαμπάδα καίγεται
σιγά σιγά χαρά μου..

Μα ότι κιαν κάνω σου ζητώ
δυο λόγια να θυμάσαι,
πως όσο υπάρχω κιόσο ζω
μες στην καρδιά μου θα’ σαι.

Τώρα τα λέω όλα αυτά
ίσως να μην αντέξω,
και σαν τρελή στο ραντεβού
αγάπη μου να τρέξω..

ΔΕΝ ΘΕΛΩ του αποχαιρετισμού
φιλί να μου το δώσεις!
καρδιά μου σε παρακαλώ
προσπάθησε να με νιώσεις..

Δεν ήτανε της μοίρας μας
γραφτό εμείς οι δυο,
να ζήσουμε έναν έρωτα
χωρίς να πούμε αντίο..

Ένα φιλί σου είναι αρκετό
και να σου χάδι μόνο,
μα λείπεις μου αγόρι μου
και ‘χω διπλό τον πόνο..

Χιλιάδες κάνει ο νους στρατιές
σε τόπους που δε ξέρει,
και σε γυρεύει να σε βρει
κοντά μου να σε φέρει..

Μπορεί να ξαναβαφτιστώ
ν’ αλλάξω τ’ όνομά μου,
μα να σκεφτώ να σ’ αρνηθώ
δεν πρόκειται χαρά μου..

Όσο κιάνε τυραννιστώ
δεν φεύγω από κοντά σου,
γιατί είναι ανυπολόγιστης
αξίας η καρδιά σου..

Να σε ξεχάσω προσπαθώ
μα η παντέρμι σκέψη,
ένα λεπτό από πάνω σου
δεν θέλει να μισέψει..

Πως να συβάσω την καρδιά
φως μου να σε ξεχάσει,
άπουνε σαν να τσι ζητώ
κομμάτι της να χάσει..

Ετάχτηκα στον Ύψιστο
παράκληση του κάνω,
να ζήσω μόνο δυο λεπτά
μαζί σου κιας πεθάνω!

Με τσάντισες και ανάψανε
λαμπάκια στα μυαλά μου,
μα ό, τι κι αν κάνεις σ’ αγαπώ
και σε ποθώ χαρά μου!

Εσύ αν είσαι σοβαρός
εγώ ‘χω άλλη τρέλα,
κιανε μπορούσα θα σε ‘περνα
τηλέφωνο όλη μέρα..

Εγώ σου λέω σ’ αγαπώ
και συ γελάς μαζί μου,
και λες απλά αιμοκάθαρση
να κάνω στο κορμί μου..

Δε φταίω εγώ που σ’ αγαπώ
γι’ αυτό μη με μαλώνεις,
φταίει ο Θεός που σ’ έπλασε
καρδιές να θανατώνεις!

Μα δε φταίω εγώ που σ’ αγαπώ
δεν φταίω εγώ που κλαίω,
φταίει ο Θεός που σ’ έκανε
μελαχρινό και ωραίο..

Μελαχρινέ μου έρωτα
παράξενε σεβντά μου,
δεν κάνει και κατέχοτο
να σ’ έχω στην καρδιά μου..

Έχω μονάχα μια καρδιά
σε σένα τη χαρίζω,
να την κρατάς να τη φιλάς
εκεί που το αξίζω!

Το πρώτο λάθος που ‘καμα
ήταν να σε γνωρίσω,
το δεύτερο που δεν μπορώ
εδά να κάμω είναι πίσω!

Σ’ όλα τα δικαστήρια
να πας να με δικάσεις,
μόλις θα πω το σ’ αγαπώ
τη δίκη θα τη χάσεις!

Χριστέ μου ηντα τα πάθη σου
μπρος στα δικά μου πάθη,
που αγαπώ και προσπαθώ
κανείς να μην το μάθει!

Με μια φωτογραφία σου
στέκω και κουβεντιάζω,
και σου μιλώ και δε μιλάς
και βαριαναστενάζω!